بِِسمِِ اللهِ الحَقّ
زبانمان را به خدا بسپاريم ؛
تنها در اين صورت است كه خلق الله سامع مضاميني ارزشمند خواهند بود .
در اين روش صاحب لسان به گونه اي متعجّب مي شود ، كه اگر نوپا باشد ، با گرفتار شدن به آفات سخنوري تا نزديكي مرز رسوايي پيش مي رود .
اگر زبان را به خدا بسپاريم ، براي خدا مي چرخد . ملاك اش در سخنراني تنها رضوان الهي است و نيّت اش در همه حال رسوا سازي عدوان خداست .
اينگونه زبان ها بايد هميشه آماده بريده شدن باشند ( به سان ميثم تمّار )
همه مستمع زباني باشيم كه فرمان اش در دستان خداست - يد الله فوق ايديهم
زبان بنده حقير در دست خداست ، نيش زبانم هركه را كه از روي آگاهي در راهي غير از راه حق باشد ، خواهد زد .
پس عزيزان ؛ به جاي حذف مطالبم ، راه حق را پيشه سازيد ، تا از نيش زباني كه در
دست خداست و به ميل خدا حركت مي كند در اَمان باشيد .
عقده نوظهور مهدي پرده نشين - مهيار خراساني
- چهارشنبه ۱۲ اسفند ۹۴ | ۲۳:۲۵ ۴ بازديد
- ۰ نظر