نگاه حداقلي به ظهور منجي عالم بشريت

نگاه حداقلي وعّاظ و سخنوران به امور عظيم باعث بي اهميت نشان دادن مهم ترين وجوه عظيم مثبت آن امر ميشود.

مستمعين واقعي كساني هستند كه سامع هر صوتي نمي گردند و به اصواتي كه پايه و اساس موضوع را نمي شكافند ، توجه نمي كنند.

حتي مستمعيني كه مي خواهند تازه با مبحثي آشنا گردند نيز متوجه كوته فكري سخنور و كاتبي كه به مباحث ، نگاه حداقلي دارد ، ميشوند .

نگاه حداقلي به ظهور و تشريح مقدّمات و حذر از بيان مقصود و انتها باعث مي شود كه مردم هيچ گاه مشتاق انتظار نگردند و بسيار سطحي به آن بنگرند .

مثال1 : بگوييم جواني كه مي خواهد وقت خود را به بطالت بگذراند ، بهتر كه به مساجد و تكايا بگذراند و موسيقي حرام كه مي خواهد بشنود ، بهتر كه نوحه و روضه گوش كند .

مثال2 : : يا بخواهيم شخصي را از منجلاب فحشا و منكرات نجات دهيم ، راهي غير از نماز پيش پايش بگذاريم .

داستان : واعظي بر فراز منبر مي گفت : از عدالت علي (ع) همين بس كه به برادر خود عقيل از بيت المال نداد ، بعد از منبر به ايشان عرض كردم ؛ شما انتهاي عدالت علي (ع) را اين مي دانين ، من بسيار كساني را مي شناسم كه اينگونه اند ، وقتي شما به عدالت و علي (ع) نگاه حداقلي داريد ، مستمع شما چگونه ميخواهد تربيت شود و سقف ها را ببيند و براي وراها برنامه ريزي كند .... .

اينگونه نباشد كه ما در باورها بگنجانيم ؛ ظهور لازمه ايجاد تنها ، عدالت است و وقتي از منتظري بپرسيم ؛ چرا انتظار بايد كشيد ، بلافاصله بگويد : رسيدن به عدالت

نگاه حداكثري به ظهور يعني : وصل و ديدار ياري را از خدا بخواهيم كه عين الله ، وجه الله و اُذن الله است . دريك جمله : نظاره جمالي كه تمام آمال و حوائج ما را در بر دارد ...  .

اين بود عقده اي ازعقده هاي دل صاحب الزمان(عجل الله تعالي فرجه الشريف) از زبان : مهدي پرده نشين / متخلص به مهيار خراساني