شكنجه خاموش

« زنداني ، بدون ديوار »

بعد از جنگ آمريكا با كره، ژنرال ويليام ماير كه بعدها به سمت روانكاو ارشد ارتش آمريكا منصوب شد، يكي از پيچيده ترين موارد تاريخ جنگ در جهان را مورد مطالعه قرارميداد:

حدود 1000 نفر از نظاميان آمريكايي در كره، در اردوگاهي زنداني شده بودند كه از همه استانداردهاي بين المللي برخوردار بود. اين زندان همه امكاناتي كه بايد يك زندان طبق قوانين بين المللي براي رفاه زندانيان داشته باشد را دارا بود.

اين زندان با تعريف متعارف تقريباً محصور نبود و حتي امكان فرار نيز تا حدي وجود داشت.

آب و غذا و امكانات به وفور يافت ميشد.

در آن از هيچيك از تكنيكهاي متداول شكنجه استفاده نميشد، اما...

بقيه در ادامه مطلب

« زنداني ، بدون ديوار »

بعد از جنگ آمريكا با كره، ژنرال ويليام ماير كه بعدها به سمت روانكاو ارشد ارتش آمريكا منصوب شد، يكي از پيچيده ترين موارد تاريخ جنگ در جهان را مورد مطالعه قرارميداد:

حدود 1000 نفر از نظاميان آمريكايي در كره، در اردوگاهي زنداني شده بودند كه از همه استانداردهاي بين المللي برخوردار بود. اين زندان همه امكاناتي كه بايد يك زندان طبق قوانين بين المللي براي رفاه زندانيان داشته باشد را دارا بود.

اين زندان با تعريف متعارف تقريباً محصور نبود و حتي امكان فرار نيز تا حدي وجود داشت.

آب و غذا و امكانات به وفور يافت ميشد.

در آن از هيچيك از تكنيكهاي متداول شكنجه استفاده نميشد، اما...

اما بيشترين آمار مرگ زندانيان

در اين اردوگاه گزارش شده بود.

عجيب اينكه زندانيان به مرگ طبيعي ميمردند.

با اين كه حتي امكانات فرار وجود داشت.

اما زندانيان فرار نميكردند.

بسياري از آنها شب ميخوابيدند و صبح ديگر بيدار نميشدند.

آنهايي كه مانده بودند احترام درجات نظامي را ميان خودشان و نسبت به هموطنان خودشان كه مافوق آنها بودند رعايت نميكردند،

و در عوض عموماً با زندانبانان خود طرح دوستي ميريختند.

دليل اين رويداد، سالها مورد مطالعه قرار گرفت.

و ويليام ماير نتيجه تحقيقات خود را به اين شرح ارائه كرد:

 - در اين اردوگاه، فقط نامه هايي كه حاوي خبرهاي بد بود را به دست زندانيان ميرساندند و نامه هاي مثبت و اميدبخش تحويل نميشد.

 - هر روز از زندانيان ميخواستند در مقابل جمع، خاطره يكي از مواردي كه به دوستان خودخيانت كرده اند، يا ميتوانستند خدمتي بكنند و نكردند را تعريف كنند.

 - هر كس كه جاسوسي ساير زندانيان را ميكرد، سيگار جايزه ميگرفت.

 - اما كسي كه در موردش جاسوسي شده بود و معلوم شده بود خلافي كرده هيچ نوع تنبيهي نميشد.

در اين شرايط همه به جاسوسي براي دريافت جايزه (كه خطري هم براي دوستانشان نداشت) عادت كرده بودند.

تحقيقات نشان داد كه اين سه تكنيك در كنار هم، سربازان را به نقطه مرگ رسانده است، چرا كه:

— با دريافت خبرهاي منتخب (فقط منفي) اميد از بين ميرفت.

— با جاسوسي، عزت نفس زندانيان تخريب ميشد و خود را انساني پست مي يافتند.

— با تعريف خيانتها، اعتبار آنها نزد همگروهي ها از بين ميرفت.

و اين هر سه براي پايان يافتن انگيزه زندگي، و مرگ هاي خاموش كافي بود.

اين سبك شكنجه، شكنجه خاموش ناميده ميشود.

نتيجه :

اگر اين روزها فقط خبرهاي بد ميشنويم، اگر هيچكدام به فكر عزت نفس مان نيستيم و اگر همگي در فكر زدن پنبه همديگر هستيم،

به سندرم «شكنجه خاموش» مبتلا شده ايم.

اين روزها همه خبرهاي بد را فقط به گوشمان ميرسانند و ما هم استقبال ميكنيم ...

دلار گران شده ...

طلا گران شده ...

كار نيست ...

مدرسه اي آتش گرفت ...

دانش آموزان راهيان نور در جاده كشته شدند...

زورگيري در ملاءعام...

اين روزها هيچ كس به فكر عزت نفس ما نيست!

شما چطور فكر ميكنيد؟ ...

ما ايرانيها دزديم! ...

ما ايرانيها همه كارهايمان اشتباه است..

ما ايرانيها هيچي نيستيم! ...

ما ايراني ها از زير كار درميرويم! ...

ما هيچ پيشرفتي نكرديم!...

ما ايرانيها هيچ هنري نداريم!

ما ايرانيها آدمِ حسابي نداريم!

ما ايرانيها هر عيبي كه يك انسان ميتواند داشته باشد داريم! ...

توي همين محيط هاي مجازي چقدر بادليل و بي دليل به خودمان بد ميگوييم و لذت ميبريم.

به خودمان فحش ميدهيم و كيف مي كنيم و ميخنديم.

اقوام مختلف ايراني را مسخره مي كنيم و همه با هم كلّ ايران را ! ...

بزرگان علمي٬ هنري٬ ادبي و ديني كشور خودمان را وسيله خنده و تفريح كرده ايم و هيچكس هم نبايد فكر كند اينها نقشه است.

اين همان جنگ نرم است.

اين روزها همه در فكر زيرآب زدن بقيه هستند، شما چطور؟

اين روزها همه احساس مي كنند در زنداني بدون ديوار، دوران بي پايان محكوميت خود را مي گذرانند، شما چطور؟

اين روزها همه شبيه زندانيان جنگ آمريكا و كره منتظر مرگ خاموش هستند٬ شما چطور؟

بياييم از خواندن و شنيدن اخبار منفي فاصله بگيريم و تا ميتوانيم به خود و اطرافيانمان اميد بدهيم، «احترام» بگذاريم و در هرشرايطي شاد و البته اميدوار به رحمت الهي زندگي كنيم - مهدي پرده نشين / متخلّص به مهيار خراساني